Zapoczątkował je w swojej piosence Wojciech Młynarski, nie zdając sobie sprawy śpiewając ten utwór, że będzie mottem dla branży turystycznej no i samych turystów.
Jedziesz raz, potem wracasz
Bieszczady są modne, Bieszczady są popularne i jest to tendencja wzrostowa. Jednak wielu koneserów tych gór uważa, iż Bieszczady zaczynają się komercjalizować, chociaż mają niesamowity magnes przyciągania do siebie.To hasło, że w Bieszczady się przyjeżdża raz, a potem już tylko wraca – jest sprawdzone, przez wielu turystów, miłośników – przez tych, których ugodziła w serce miłość do Bieszczadów.
Cel - Połoniny
Połoniny to nie wyznacznik i cel, choć nadal cieszą się sporym zainteresowaniem wśród studentów i rodzin z dziećmi. Niech nas to nie dziwi, gdyż od wielu lat te łagodne góry przyciągają uwagę turystów tęskniących za tą charakterystyczną tutaj swobodą i klimatem wypoczynku.Kiedyś była tutaj mekka hipisów, artystów i dusz zabłąkanych i upadłych i coś chyba tutaj z tych ludzi zostało. Łagodność tych gór, cisza opuszczonych dolin, zdziczałych sadów – to serce tego miejsca.
Artystyczny klimat
Bieszczady od wielu lat były inspiracją dla poetów, muzyków i pisarzy, którzy oczarowani ich urokiem tworzyli dzieła, które stały się wizytówką bieszczadzkiej twórczości.To tutaj natchnieni zostali tacy artyści jak: Edward Stachura, który część swojego życia spędził w bieszczadzkich lasach, nie można zapomnieć o Jerzym Harasymowiczu i Wojtku Bellonie, których górska poezja stała się już klasyką gatunku.
Bieszczadzkie Anioły
Ogromną zasługę w opiewaniu piękna bieszczadzkich klimatów miał zespół Stare Dobre Małżeństwo, z tekstami Adama Ziemianina i Edwarda Stachury.Największym przebojem związanym nieodłącznie z Bieszczadami stał się utwór „Bieszczadzkie Anioły”, który był się hymnem cyklicznego, nieistniejącego już festiwalu o tej samej nazwie, który odbywał się w Wetlinie i Dołżycy.
Anioł symbolem Bieszczad?
Bieszczadzkie Anioły stały się symbolem „dobrego ducha” Bieszczad. Są wszędzie - z drewna, ceramiki, masy solnej, malowane na szkle, drewnie, rzeźbione w kawałkach niewypalonego do końca węgla drzewnego.Tworząc legendę o Biesach i Czadach, zapoczątkował cykl rzeźbienia właśnie biesów i czadów - artysta rzeźbiarz Marian Hess z Dwernika, a także Zdzisław Pękalski z Hoczwi.
Ale jak ma się Anioł do Biesa i Czada? Na to pytanie znajdźcie odpowiedź już sami…
Czas tutaj wolniej płynie
To słyszymy od turystów. Czas to pojęcie względne, ale w Bieszczadach płynie wolniej. Zegarki często zakładane są dopiero w chwili wyjazdów i powrotów.Tutaj nie są potrzebne. Swoisty fenomen – prawda? Tak może być wszędzie, ale jest tak w Bieszczadach. Dlatego też wracamy do tych chwil tutaj spędzonych kiedy poczuć można się beztrosko, na wolniejszych obrotach, bez pogoni za… ? Właśnie, za czym?
Złote myśli…
Na podsumowanie - region Bieszczadów to jedyny taki tygiel kulturowo- turystyczny. Miejsce oferujące satysfakcję romantykom, wrażliwcom, „duchowo otwartym”, ciekawym świata, wypełnionych empatią. Oni będą powtarzać już po wyjeździe: w Bieszczady się jedzie raz, a potem wraca. Oni wrócą.O Bieszczadach powinni zapomnieć i zapomną wielbiciele neonowych dyskotek, „titających” klaksonów, czy też „zaliczających” atrakcje. Pogubią się tutaj jak nic, często bez zasięgu w wypasionych smartfonach, zniesmaczeni zbytnim spokojem i błotem na szlakach, kiedy „białe butki” zmieniają kolor.
Oni wracając będą powtarzać sobie niczym mantrę: „Bieszczady się kocha, albo nienawidzi”. Tacy nie wrócą.
