"Nic tylko usiąść i wołać z połoniny...". Na wieczny dyżur odeszła Elżbieta "Miśka" Misiak-Bremer

Wczoraj, ratownicy Bieszczadzkiej Grupy Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego poinformowali o śmierci Elżbiety Misiak-Bremer. „Miśka”, bo tak mówili o niej najbliżsi, była dziennikarką, działaczką opozycji demokratycznej w latach 80. oraz ratownikiem ochotnikiem w stanie pozasłużbowym. Pracę w GOPR rozpoczęła 28 marca 1966 roku. Na przestrzeni lat przepracowała społecznie w górach ponad 3000 godzin, z czego większość na dyżurach pod Tarnicą. W latach 1966-1970 prowadziła schronisko PTTK w Wetlinie.

Wspomnienia śp. Elżbiety Misiak-Bremer w „Wołaniu z połonin”

To, co mi zapisało się w pamięci pod hasłem wołanie z połonin, było najbardziej dosłownym wołaniem, właśnie z Połoniny Wetlińskiej przed blisko półwieczem. Pamięć nie zachowała wszystkich szczegółów tej lutowej niedzieli, ale że był to luty wynikało z zapamiętanej długości dnia. Że była niedziela, wynikało z faktu, że przyjechał do domu mój mąż, Bronek, który pracował wtedy przy budowie drogi w bardzo dziewiczym terenie, dzisiaj przebiegającej nad Zalewem Solińskim. Pewnego razu z Bronkiem i Kazkiem Osieckim wybraliśmy się na niedzielne narty na Połoninę Wetlińską. Śnieg był wyjątkowo ciężki, jego głębokość dawała się mocno we znaki przy podchodzeniu. Wtedy w górach nie bywało tak wielu ludzi, żeby było komu wydeptywać ścieżkę. Nie pomnę, czy byliśmy umówieni na górze z kimś znajomym, czy mieliśmy jakieś plany sportowe albo towarzyskie. Jak, skąd i dlaczego na podszczytowej polance spadającej w kierunku Nasicznego, w tak zwane kotle, znalazła się nas grupka usiłująca wykonywać skręty w tym bardzo nieprzyjaznym śniegu? Okazało się, że ten śnieg był nie tylko mało przyjazny, ale wręcz wrogi tak dalece, że jednej z dziewczyn złamał nogę

- czytamy w „Wołaniu z połoniny”.

Epoka bez nowoczesnych sprzętów

Beztroskie południe na Połoninie Wetlińskiej zmieniło się w prawdziwą akcję. Wtedy jeszcze na górze chyba nie było dyżurki, nie było też akurat Lutka. Ale tobogan i szyny do unieruchomienia nogi były. Kazek z Bronkiem poszli na górę, żeby ściągnąć tobogan. Wtedy o lekkich i wygodnych akiach jeszcze nie słyszeliśmy. A drewniany tobogan był ciężki i trudny do manewrowania w lesie. Ja czekałam z zamarzającą dziewczyną. Kazek wrócił z tym toboganem i szynami, a Bronek poszedł na dół do Wetliny, żeby zawiadomić Karola Dziubana, naczelnika GOPR i zorganizować transport poszkodowanej do szpitala. Dobrze pamiętam opatrywanie tej nogi, bo miałam jeszcze świeżo w głowie kursowe nauki pierwszej pomocy. I słowa lekarza czy lekarki wbijane nam do głów, że jak nieprawidłowo usztywni się złamaną kończynę, to przy dłuższym transporcie może dojść do późniejszej niesprawności stopy

- czytamy.

Po tylu latach pamiętam ten transport do Nasicznego jako piekielnie trudny. Szczęście, że wtedy jeszcze buty narciarskie były ze skóry, sznurowane i miękkie. Na dole tobogan z połamaną panną trzeba było przenieść przez potok. We dwójkę. Pamiętam, jak Kazek spojrzał na moją mizerną postać i warknął coś, co zabrzmiało dostatecznie mobilizująco. Przenieśliśmy. Naczelnik przyjechał gazikiem. Poszkodowaną zabrał. A my poszliśmy pieszo z Nasicznego do Wetliny

- dodaje we wspomnieniach zawartych w „Wołaniu z połoniny”.

W książce dyżurów pozostał krótki zapis: 11 lutego 1968 roku, Połonina Wetlińska, w godzinach popołudniowych uraz nogi, transport Moniki R. w toboganie do Nasicznego.

Miłe spotkanie po latach

Pani okazała się właśnie tą dziewczyną, która przed laty złamała nogę pod Połoniną Wetlińską. Zapamiętała mnie życzliwie, bo wtedy, kiedy dotarła do szpitala, lekarze jej powiedzieli, że mój opatrunek ocalił sprawność jej nogi. I gdy pani znalazła się w Bieszczadach, to szukała mnie, nie znając nazwiska. Ale znalazła dzięki temu, że bab w GOPR tak wiele nie było.

źródło: GOPR Bieszczady, "Wołanie z połonin" Edward Marszałek