Ludzie Bieszczadu. Wspomnienie [galeria zdjęć]

Zakapiorskie Zaduszki

Jak trawy górskie szczęśliwe, swawolne,

nieposkromione, wiatrem gnane dusze,

„ptaki Bieszczadu” wolne, niepokorne,

żądne przygody, rozterek i wzruszeń.

***

Śmiali kowboje w siodle, z kapeluszem,

twórcy dusiołków i biesów z połonin,

często samotni, niepoddani skrusze

jak stada dzikich, narowistych koni.

***

Niebieskie szlaki pewnie przemierzacie,    

płynąc obłokiem w „domach bez adresu”,

na ukochany Bieszczad spoglądacie,

bujnych połonin sięgając bezkresu.

***

Jedni z gawędą, drudzy zaś z gitarą,

inni znów z dłutem, co pniaki niebiańskie

zmienia w frywolne brodate poczwary,

struga anioły łagodzące waśnie.

***

Pewnie TAM świątki odnaleźć Wam łatwo,

każdy z nich kumplem, rozprasza tęsknoty

za Atamanią, Szwejkowem czy tratwą,

za zakapiorską radością, prostotą.

***

Tak dzisiaj pięknie, drzewa jesiennieją,

znicze znów płoną przy Chrystusie w beczce,

coraz mu trudniej przywołać nadzieję,

tkwi zatroskany z frasobliwym sercem.

***

A w Waszych domach ciemność i samotnia,

wnętrza ziejące pustką niezmierzoną,

po kątach drzemią niczym mgły ulotne,

cienie dusz Waszych za wspomnień zasłoną.

Autor wiersza: Maria Cenar 

LUDZIE BIESZCZADU, KTÓRYCH Z NAMI JUŻ NIE MA- GALERIA ZDJĘĆ