Cerkiew w Czarnej Górnej
Cerkiew w Czarnej Górnej została wzniesiona w 1834 roku, w miejscu wcześniejszego obiektu wzmiankowanej już w roku 1795. To świątynia orientowana, trójdzielna o konstrukcji zrębowej. Od południa i północy do prezbiterium przylegają zakrystie. Z przodu przed wejściem znajduje się charakterystyczna fasada z portykiem zwieńczonym trójkątnym szczytem, wspierającym się na sześciu drewnianych kolumnach doryckich. Jest to dowód na latynizację świątyni, uleganiu aktualnym formom stylowym. Co ciekawe, do wnętrza prowadzą drzwi klepkowe z roku jej budowy.W cerkwi zachował się oryginalny ikonostas z 1822 roku, który jest jedynie przesunięty w głąb prezbiterium. Jedynie XVII-wieczne carskie wrota znajdują się obecnie w Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku oraz feretron z XIX wieku i figura Matki Boskiej w Dziale Sztuki Cerkiewnej Muzeum Zamku w Łańcucie.
Przy cerkwi zlokalizowany jest dobrze zachowany cmentarz, z nagrobkami z początku XX wieku oraz obelisk z pamiątkową tablicą odsłoniętą w roku 2001 w 50. rocznicę przesiedlenia na te tereny ludności polskiej z powiatów hrubieszowskiego i tomaszowskiego. Obok świątyni znajdziemy również drewniany pomnik pamięci ofiar pomordowanych na Ziemi Sokalskiej i wzniesioną na planie wąskiego prostokąta dzwonnica z dzwonem z 1886 roku.
Sama dzwonnica wybudowana została prawdopodobnie po roku 1951. Sama świątynia, jak i jej wyposażenie to bardzo ważny punkt na szlaku architektury cerkiewnej. Aktualnie cerkiew to parafia Podwyższenia Krzyża Świętego.
R.Bańkosz „ Cerkwie bieszczadzkich Bojków”, S. Kryciński, "Cerkwie w Bieszczadach", Pruszków 1995.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.