Sine Wiry – jak trafić do jednego z najpiękniejszych zakątków Bieszczadów?

Rzeka Wetlinka przepływająca przez Rezerwat Sine Wiry tworzy liczne kaskady i meandry. To niezwykle urokiwy i atrakcyjny przełom rzeki, który cieszy się popularnością wśród turystów. 

W tym miejscu rozpoczynamy wycieczkę do Rezerwatu Sine Wiry. Wzdłuż drogi prowadzi trasa rowerowa więc śmiało można ruszać również rowerami. Droga przez większą część jest szutrowa. Po opadach pojawia się sporo kałuż, ale da się je ominąć. 

Utwardzona droga do Sinych Wirów prowadzi przez las. Droga została wybudowana w latach 70. ubiegłego wieku i prowadzi z Polanek do Kalnicy. 

Lasy zajmują prawie 90% powierzchni rezerwatu. Część rezerwatu leży na terenie Nadleśnictwa Baligród, pozostała część na terenie Nadleśnictwa Cisna. 

Wzdłuż ścieżki prowadzącej do kaskad na Wetlinie, tuż przy niewielkim strumyczku spływającym ze zobocza, postawiono ławeczkę. To fajne miejsce na chwilowy odpoczynek i orzeźwiający łyk czystej górskiej wody.

Znaczna część rezerwatu położona jest na terenie Nadleśnictwa Cisna. Jest to obszar obejmujący ok. 331,19 ha, w tym 326,86 ha przypada na gminę Cisna, 4,22 ha na gminę Czarna i 0,11 na gminę Solina. Pozostała część rezerwatu znajduje się w Nadleśnictwie Baligród. 

Na półmetku trasy, tuż obok barierki ochronnej, poniżej której znajdują się kaskady, nadleśnictwo postawiło wiatę turystyczną. W jej cieniu, można zaznać chwili ulgi, zregenerować siły i zjeść przekąskę zanim ruszycie dalej w drogę. Można się w niej także schronić w razie niespodziewanej zmiany pogody.

Rzeka Wetlina, przepływająca przez kamieniste progi, tworzy niezwykle malownicze kaskady. Woda przedzierająca się przez progi skalne tworzy fantastyczny spektakl, który zmienia się w zależności od pory roku i warunków pogodowych. 

Bogactwo form skalnych i roślinności nadaje temu miejscu wyjątkowy charakter. Szum wody przepływający przez skalne progi, tworzy niepowtarzalną symfonię dźwięków, która dodaje uroku temu miejscu. Te naturalne kaskady przyciągają wielu turystów, szukających bliskiego kontaktu z naturą.

Poźnym latem 1980 r., w wyniku gwałtownych burzy i ulewnych deszczy, spod szczytu góry Połoma oderwał się fragment zbocza, który przegrodził dolinę. Wówczas utworzyło się rozlewisko, które nazwano Jeziorkiem Szmaragdowym. Obecnie jeziorka już nie ma. 

Nierzadko zdarza się, że turyści kończą swoją podróż przy malowniczych kaskadach, nieświadomi, że prawdziwe Sine Wiry znajdują się nieco dalej. Aby do nich dotrzeć, trzeba kontynuować wędrówkę w kierunku miejsca, gdzie niegdyś istniała wieś Zawój.

Przy tej tablicy znajdują się schody prowadzące w dół, do Sinych Wirów. Tutaj należy zostawić rowery i wózki. Nie ma możliwości dojść z tego rodzaju "sprzętem" do rzeki.

Na tym etapie trasy, turyści powinni zostawić rowery oraz wózki. Ścieżka prowadząca do Sinych Wirów nie jest przystosowana do poruszania się z wózkami i rowerami. Utrudnienie stanowią schody i naturalne przeszkody, takie korzenie drzew na ścieżkach. 

Schody to pierwszy etap zejścia do Sinych Wirów. Po opadach są śliskie, dalej prowadzi dosyć wąska, wydeptana ścieżka pomiędzy drzewami.  

Tutaj ścieżka przez las staje się twoim jedynym przewodnikiem. W maju, gdy natura budzi się do życia, ścieżka jest niezwykle ożywiona soczystą zielenią. W powietrzu unosi się świeży, zapach lasu po niedawnym deszczu, a w oddali słychać szum Wetliny. Do tego mchy na kamieniach i paprocie pod nogami tworzą cudowny krajobraz.

Kolejne schody. Z każdym stopniem, szum rzeki staje się coraz głośniejszy, a powietrze coraz bardziej rzeźkie.

I w końcu, po ostatnim kroku, stajesz tuż przy brzegu rzeki Wetlina. Woda mieni się w słońcu i głośno szumi przepływając po kamieniach. 

W tym miejscu często można spotkać turystów. Jednak w majowy piątek, pomimo pełnej słonecznych momentów pogody, na Sinych Wirach nikogo nie było. Na brzegu Wetliny panowała niespotykana cisza. Tylko przyroda zdawała się mówić głośniej - szum wody, śpiew ptaków, szelest liści na wietrze.

Już niewielki odcinek trasy dzieli nas od Sinych Wirów i Łosia. Ścieżka nadal prowadzi wśród drzew, a potem po schodach. 

Droga prowadzi dalej przy barierce potawionej nad stromym urwiskiem. W dole są Sine Wiry. Cały czas ścieżka wije się przez las pełen soczystej zieleni, tworząc prawdziwą oazę spokoju. Pustka na szlaku powoduje, że można poczuć głęboką bliskość z naturą i zanurzyć się w jej surowym pięknie. 

Pod koniec maja, odbijająca się w wodach Wetliny zieleń sprawia, że absolutnie wszystko jest zielone. Jest to jedno z miejsc, w którym wydaje się, że woda stoi. Dawni mieszkańcy wirem nazywali najgłębsze miejsca w rzece. 

Kilkanaście metrów dalej, na solidnej skale, rośnie wyjątkowa lipa. Jej niezwykły kształt przypomina głowę łosia, co czyni ją jednym z ciekawszych elementów tutejszego krajobrazu. Drzewo to prawdopodobnie cieszy się taką samą popularnością wśród fotografów, jak słynna lipa z Łopieńki.

Legenda podaje, że jeśli Łoś z Zawoju napije się wody z Wetliny to na nizinach bedzie powódź. Odległość od lustra wody do pyska łosia jest dosyć duża, więc chyba w dzisiejszych czasach można spać spokojnie. 

Mniej spostrzegawczym osobom podpowiadamy, że drzewo przypominające łosia znajduje się obok tego ławo-stołu. Może na razie nikt jej nie przestawi.