Zmarł Bolesław Drzazga. Pracował w bieszczadzkich nadleśnictwach

Historia Bolesława Drzazgi z Bieszczadami zaczęła się w 1964 roku, kiedy to, będąc jeszcze młodym mężczyzną, przeczytał artykuł o tym zakątku Polski, który zainspirował go do wyruszenia w te góry. Jak się okazało, to właśnie Bieszczady miały stać się jego drugą ojczyzną. Pomimo początkowych trudności, kiedy to awaria motocykla uniemożliwiła mu dalszą podróż przez strome podjazdy, nie zrezygnował. Z pomocą dotarł do Wetliny, gdzie spotkał nadleśniczego, który później zaoferował mu pracę w nadleśnictwie. Tak rozpoczęła się jego kariera w tym regionie. Pracował w leśnictwie Strubowiska przez kilka lat.

Po pracy w Nadleśnictwie Wetlina, Bolesław Drzazga w 1970 roku przeniósł się do Nadleśnictwa Stuposiany, obejmując stanowisko leśniczego w leśnictwie Widełki. To właśnie tam spędził kolejne 30 lat swojego życia, stając się częścią tego niezwykłego regionu. Bieszczady, z ich dziką przyrodą, tajemniczymi lasami oraz populacją żubrów, stały się dla niego nie tylko miejscem pracy, ale i domem. Jako leśniczy na Widełkach, poza codziennymi obowiązkami związanymi z nadzorem nad lasami, aktywnie uczestniczył w życiu turystycznym regionu, wspierając rozwój infrastruktury oraz pomagając w organizacji działań związanych z turystyką górską.

Fot. Facebook/Edward Marszałek

Współpraca z turystami i ochroną przyrody

Kiedy w latach 90. Bolesław Drzazga przeszedł na emeryturę, nie zakończył swojego związku z lasem. Leśniczówka, którą mieszkał, miała swoją wyjątkową historię. Została niestety zniszczona przez pożar w 2005 roku. Jednak, jak wspomina Edward Marszałek, „kronika żubrów”, którą Drzazga prowadził, ocalała. To dokument, który zapisał historię bieszczadzkich żubrów w latach 1963-1964 i który stanowił ważny element nie tylko dla Drzazgi, ale także dla całego bieszczadzkiego leśnictwa.

Wspomnienia z lat 80. Praca u boku leśniczego Bolesława Drzazgi

Miałem szczęście, gdy latem 1980 roku trafiłem na wakacyjne praktyki do Bolesława Drzazgi, leśniczego leśnictwa Widełki w Nadleśnictwo Stuposiany, Lasy Państwowe. To był już wówczas leśnik bardzo doświadczony, widać było, że ma wielkie poważanie wśród ludzi i uznanie u nadleśniczego. Praktykowaliśmy razem z kolegą Witkiem, stawiając się co rano w leśniczówce po nowe zadania. Czasem dostawaliśmy rozpiskę na kilka dni. Był czas na szwendanie się i poznawanie leśnictwa, ale też roboty fizyczne; a to pomiary powierzchni szkółek pod łubinem, pomiary długości szlaku zrywkowego, porządkowanie składów, wycinanie zarostów na przydrożach, osadzenie tablic informacyjnych czy „podchody” polegające na odszukaniu drewna w terenie czy drwali pracujących w najdalszych zakątkach leśnictwa liczącego dwa tysiące hektarów. Pamiętam też, że już po powrocie z praktyk dostałem z nadleśnictwa przekaz na jakąś sumę pieniędzy, którą za te prace leśniczy nam naliczył. Bardzo to była sympatyczna niespodzianka. Leśniczy Drzazga był wtedy dla mnie dość tajemniczym gościem. Bardzo przystojny, stąd oglądały się za nim kobiety w całej dolinie Sanu. Miał malucha 126p (to jakby dziś jacht pełnomorski) i konia, na którym jeździł po lesie. Mieszkał w leśniczówce „za wodą”, czyli za Wołosatym, patrząc od strony drogi, a otoczenie tej leśnej sadyby było niezwykłe. Drewniany domek zbudowany w latach 60. wg projektu z 1938 roku mieścił kancelarię, dwa pokoje i kuchnię. Wiele było takich leśniczówek w Bieszczadach, ale żadna nie miała takiego klimatu. Pamiętam kancelarię, której ściany w całości wypełniały regały z książkami. Zresztą, rozmowy z leśniczym dowodziły, że jest niezwykle oczytany. Byliśmy z nim kilka razy w lesie. Chodził nieco z głową w koronach drzew, potykał się nawet o gałęzie. Razu jednego potknął się nawet na tęgim zrzucie poroża jelenia. Ale wyjaśnił, że nie zabiera z lasu tych kości, a leśnik musi przede wszystkim „patrzeć drzewom prosto w oczy”

– pisze Edward Marszałek.

Pogrzeb Bolesława Drzazgi odbędzie się w czwartek 16 stycznia o godzinie 11:00 w Lutowiskach. Z pewnością nie tylko jego bliscy, ale także cała społeczność bieszczadzkiego leśnictwa będzie wspominać tę niezwykłą postać, której wkład w rozwój regionu i ochronę bieszczadzkiej przyrody będzie niezatarte.

Artykuł został oparty na informacjach autorstwa EDWARDA MARSZAŁKA, rzecznika prasowego Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Krośnie.