reklama

Tradycja Bożego Ciała. Procesja w bieszczadzkiej wsi Polana [zdjęcia]

Opublikowano: Aktualizacja: 
Autor:

reklama
Udostępnij na:
Facebook

Przeczytaj również:

Aktualności
reklama

Dzisiaj w Kościele katolickim obchodzimy uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa zwyczajowo nazywaną Bożym Ciałem. Jest to święto ruchome obchodzone 60 dni po Wielkanocy, 11 dni po Zielonych Świątkach między 21 maja, a 23 czerwca. Są najbardziej widowiskowym i najbarwniejszym świętem w całym roku liturgicznym.

Tradycja Bożego Ciała

Obchody Bożego Ciała zostały zapoczątkowane w 1246 roku w Belgii. Ich inicjatorką była św. Julianna z Liège, którą Jezus podczas objawienia prosił o kult Eucharystii. Natomiast papież Urban IV w 1264 roku bullą „Transiturus” ustanowił święto Bożego Ciała dla całego Kościoła. W Polsce natomiast, obchody Bożego Ciała wiążą się z poprzednią stolicą państwa – Krakowem. W 1320 roku wprowadził je tamtejszy biskup Nankier. Jest to święto nakazane, więc katolicy mają obowiązek uczestniczenia we mszy świętej. W Polsce dzień Bożego Ciała jest ustawowo wolny od pracy.

Boże Ciało oraz następne osiem dni (oktawa) dla katolików oznacza publiczne wyznanie wiary w obecność Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Święto, poza swoją religijną wymową, ma także ważne miejsce w polskiej tradycji ludowej.

Religijna i tradycyjna symbolika ołtarzy

W święto Bożego Ciała parafianie budują ołtarze ustawione pod gołym niebem. Zawierają one miejsce na monstrancję, a także symbole religijne. Cztery ołtarze przy których zatrzymują się wierni podczas procesji mają znaczenie symboliczne. Symbolizują cztery żywioły, cztery Ewangelie i cztery strony świata.

boze-cialo-oltarz
Fot. Saga
Zazwyczaj są pięknie ukwiecone i przybrane zielonymi drzewkami, najczęściej brzózkami lub gałęziami lipy (dawniej również leszczyny i buka). Gałązki brzozy również miały kiedyś duże znaczenie symboliczne

Wierzono, że poświęcone gałązki brzozy, przyniesione po procesji z przydrożnych ołtarzy do domostw, będą sprzyjać urodzajom. Wtykano je w ziemię w ogrodach i na polach aby chroniły przyszłe plony przed niepowodzeniami, burzami, szkodnikami i wszelkimi chorobami. We wsiach nad dolnym Sanem wkładano je pod strzechy lub wieszano na ścianie by chroniły domy i gospodarstwa przed piorunami, złymi mocami i żywiołami. Wykorzystywano je również do zabiegów leczniczych, magicznych i ochronnych. 
Do dziś ta tradycja istnieje i wiele osób po procesji zabiera brzozowe gałązki do domu, wierząc, że są źródłem Bożego błogosławieństwa i chronią od wszelkich nieszczęść. 

[Best_Wordpress_Gallery id="261" gal_title="Ołtarze w Polanie"] Przeczytaj również: Dawne zwyczaje podczas Wielkanocy

Procesja w czasie pandemii

W tym roku z powodu pandemii w wielu diecezjach nie odbyły się tradycyjne procesje ulicami. Zamiast tego odbywały się procesje na terenie konkretnych parafii. Proboszczowie mogli organizować procesje na świeżym powietrzu na terenach przykościelnych przy zachowaniu reżimu sanitarnego. Udało się jednak zachować tradycję tego święta, między innymi procesję do czterech ołtarzy.

Procesja ma w założeniu dać możliwość publicznego wyznania wiary, być znakiem tego, że nie wstydzimy się Boga i chcemy, aby nas prowadził.

W polańskiej parafii również odbyła się procesja. Najpierw o godz. 11.00 została odprawiona mszy w nowym rzymskokatolickim kościele Przemienienia Pańskiego, a po mszy procesja udała się pod byłą cerkiew p.w. św. Mikołaja, wokół której ustawiono i przystrojono zostały cztery ołtarze.

Oktawa Bożego Ciała

W Kościele w Polsce nadal istnieje tradycja Oktawy Bożego Ciała, która w liturgii rzymskiej zachowała się do 1955 r. Oktawa Bożego Ciała została zniesiona przez Piusa XII, jednak na prośbę Episkopatu Polski został zachowany zwyczaj obchodzenia oktawy. Tak, więc Oktawa zaczyna się w Boże Ciało i trwa do następnego czwartku.

Ostatniego dnia Oktawy Bożego Ciała, tam gdzie ten zwyczaj nie uległ zapomnieniu, w kościele kapłan święci wianuszki z ziół, krzewów i kwiatów. Do uwicia wianków używano między innymi: miętę, lubczyk, tymianek, rozchodnik, rumianek, rozmaryn, pokrzywę, dziurawiec, piołun, lipę, macierzankę, kwiat czarnego bzu, kopytnik, róża, mięta, piołun, chabe. Wierzono, że poświęcone wianki chronią domy nie tylko przed nieszczęściami, ale też przed urokami rzucanymi przez czarownice. Przypisywano im cudowne właściwości i przechowywano przez cały rok.

Powszechny jest w Koronie i Litwie zwyczaj poświęcania wianków w oktawę Bożego Ciała, podczas ostatniego nieszporu. Woń ziół uważana jest jako symbol cnoty, a Kościół w modlitwie, którą odmawia kapłan przy ceremonii poświęcania, prosi Boga, aby przyjął wonne cnoty tych, którzy składają Mu na ołtarzu wieńce i zioła. Wieńcami zdobi się monstrancja podczas tego nabożeństwa. Tym sposobem znaczenie dawne wieńców i ziół sobótkowych w pojęciach ludu polskiego uświęcone zostało przez kościół. 

Zygmunt Gloger, Encyklopedia staropolska, 1900-1903 
Są one symbolem ludzkiej pracy, a jednocześnie utożsamiają dar Boży służący ludziom i wszelkim stworzeniom. 

[Best_Wordpress_Gallery id="262" gal_title="Procesja w Polanie"]

reklama
Udostępnij na:
Facebook
wróć na stronę główną

ZALOGUJ SIĘ - Twoje komentarze będą wyróżnione oraz uzyskasz dostęp do materiałów PREMIUM.

e-mail
hasło

Nie masz konta? ZAREJESTRUJ SIĘ Zapomniałeś hasła? ODZYSKAJ JE

reklama
Komentarze (0)

Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.

Wczytywanie komentarzy
reklama
reklama