Zapora wodna w Solinie jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych i popularnych atrakcji turystycznych w południowo-wschodniej Polsce. Obecnie uznawana jest za najwyższą konstrukcję tego typu w kraju, osiągając wysokość 82 metrów. Równie imponująca jest jej długość, wynosząca dokładnie 664 metry. Cała budowla, ważąca około 2 milionów ton, służy do spiętrzania wód Sanu i Solinki.
Historia budowy zapory w Solinie
Idea budowy zapory w Solinie narodziła się już w 1921 roku, a jej inicjatorem był profesor Karol Pomianowski z Politechniki Warszawskiej. Choć prace zostały szybko przerwane przez wybuch II wojny światowej, nie porzucono planów realizacji tego projektu. W 1955 roku inżynier Bolesław Kozłowski zaproponował nową koncepcję budowy, a pięć lat później rozpoczęto prace budowlane, zaczynając od fundamentów. W 1964 roku przystąpiono do wznoszenia ścian, a cztery lata później zakończono ten etap budowy. Pierwsza turbina została uruchomiona 9 marca 1968 roku, a 20 lipca zapora została oficjalnie oddana do użytku. Wybór Soliny jako lokalizacji był wynikiem rekomendacji międzynarodowej komisji, której przewodniczył szwajcarski geolog. Solidne podłoże z piaskowca uczyniło ten teren idealnym miejscem do budowy zapory.Do budowy zapory w Solinie zużyto łącznie 820 tysięcy metrów sześciennych betonu i żelbetonu, 1,7 miliona ton kruszywa oraz 200 tysięcy ton cementu. Prace te wymagały zaangażowania 2 tysięcy robotników, którzy korzystali z 7 koparek, 15 spycharek, 3 dźwigów samochodowych, 13 ładowarek, 42 wywrotek i 8 ciągników. Koszt budowy przekroczył 1,5 miliarda złotych.
Powstanie zapory wodnej umożliwiło stworzenie sztucznego Jeziora Solińskiego, które szybko stało się popularną atrakcją turystyczną. Warto również wspomnieć, że zwiedzający mają możliwość zobaczenia wnętrza zapory.
Możliwość utraty tytułu największej zapory
Solina może wkrótce stracić tytuł największej zapory w Polsce. W nadchodzących latach planuje się budowę tamy w ramach Obiektu Unieszkodliwiania Odpadów Wydobywczych „Żelazny Most” w okolicach Rudnej na Dolnym Śląsku, co może zmienić obecny układ. Obiekt Unieszkodliwiania Odpadów Wydobywczych „Żelazny Most” to największy w Europie zbiornik poflotacyjny, którego budowa rozpoczęła się w 1974 roku. Kilka lat później był już gotowy do użytku i od tego czasu stanowi kluczowy element procesu technologicznego produkcji miedzi w KGHM Polska Miedź. Zgodnie z informacjami z portalu interia.pl, do „Żelaznego Mostu” trafia rocznie nawet 30 milionów ton odpadów, co sprawia, że tama stale rośnie.KGHM przewiduje, że w ciągu najbliższej dekady wysokość tej konstrukcji może wzrosnąć do 114 metrów, co oznaczałoby, że zapora w Solinie straci miano najwyższej w Polsce. Obecnie powierzchnia całkowita zbiornika wynosi 1394 hektary, a jego objętość to 700 milionów metrów sześciennych, z możliwością rozbudowy, która zwiększyłaby pojemność do ponad 1,1 miliarda metrów sześciennych.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.