Jednak większość mieszkańców bieszczadzkich wsi i miasteczek nie rozwija tych zdolności. Nie jest to niczyja wina. Po prostu zmieniły się czasy. Kiedyś wiele rzeczy trzeba było robić rękoma. Teraz mamy maszyny, a ręce "wykorzystują" prawie wyłącznie artyści.
Kiedyś było zupełnie inaczej. Jak pisze dr Olga Solarz na blogu Magia ludowa Karpat:
Dawniej ręce bardziej się słuchały człowieka, niż dziś. Robiły to, co człowiek im zlecił. Toporek w dłoniach cieśli, strug w dłoniach stolarza, igła w palcach haftującej koszulę, czy kołowrotek obsługiwany przez prządkę, były przedłużeniem ich ciał, wchodziły w rytm serc.
Bo dłonie musiały być sprawne, dawały człowiekowi życie. To, co nimi zrobił ubierało go i karmiło. Na wsi nie można było nie robić. Prace manualne wykonywane od dzieciństwa – od przebierania ziemniaków, przez pielenie, po struganie sobie w czasie wypasu piszczałek z leszczyny – stymulowały ośrodki odpowiedzialne za koordynację ruchową, a to ważny element sprawie działającego mózgu.
Mówi się, że robótki ręczne to joga dla mózgu. Poprawiają koncentrację, wyciszają, łagodzą stany depresyjne. To wiemy dziś z badań naukowych. Jasne jest, że nasi przodkowie nie myśleli o tym w takich kategoriach.
Oni po prostu do starości coś robili. Nawet jak już ciało było niedołężne, to siedząc wykonywali różne czynności.
- Babciu, wyszywasz i wyszywasz.
- Ano wyszywam, bo mi wtedy jakoś tak raźniej na sercu.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.