W języku staroruskim oraz regionalnych dialektach słowo "dweri" oznacza drzwi, co można interpretować jako "wejście" lub "bramę". Ta etymologia sugeruje, że Dwernik był niegdyś ważnym punktem wejścia do dolin, przejściem wiodącym do ukrytych zakątków Bieszczadów, co podkreślało jego strategiczne i naturalne znaczenie.
Pierwsza wzmianka o osadzie pojawia się w dokumentach już w 1533 roku. Wówczas właścicielem tego terenu był Piotr Kmita, znany z rozległych posiadłości i znaczącej roli w regionie. To on sprzedał kniaźstwo w Dwerniku braciom Ternowskim herbu Sas, co świadczy o jego znaczeniu w ówczesnej hierarchii społecznej i terytorialnej. Nowi właściciele, a szczególnie młodszy z braci – Łukasz Ternowski, osiedli na stałe w tej okolicy. Od jego imienia wywodzi się późniejsza nazwa rodziny – Dwernicki. To właśnie od nich można wywnioskować, że osada zaczęła rozwijać się w oparciu o lokalną społeczność, której korzenie sięgają głęboko w historię regionu.
Część historyków i językoznawców podkreśla, że nazwa Dwernik odzwierciedla nie tylko naturalne ukształtowanie terenu, lecz także ważne miejsce na mapie dawnych szlaków komunikacyjnych. Położenie w dolinie potoku Dwerniczek, spływającego spod połonin do Sanu, czyniło z tej wioski istotny punkt na mapie okolicznych osad i dróg. Z czasem, jej historia splatała się z losami różnych kultur i narodowości zamieszkujących te tereny, od Rusinów, poprzez Polaków, aż po wpływy innych grup osadniczych, co wciąż można odczuć w lokalnej tradycji i architekturze.
W okresie powojennym nazwa miejscowości uległa zmianie na Przełom w latach 1977–1981, lecz powróciła do historycznej formy Dwernik, podkreślając swoje korzenie i dziedzictwo. Dziś wieś ta jest nie tylko świadkiem bogatej historii, ale i żywym świadectwem przemian, które miały miejsce na przestrzeni wieków, a jej nazwa przypomina o dawnych przejściach, bramach i wejściach do krainy pełnej tajemnic i naturalnego piękna.
Tak więc, historia nazwy Dwernik to opowieść o miejscu, które od wieków pełniło funkcję bramy do Bieszczadów, łącząc przeszłość z teraźniejszością i przypominając o głęboko zakorzenionej tradycji tego regionu.
Komentarze (0)