Kilka godzin po rozegranym meczu autobus znajdował się już w drodze powrotnej. Jechało nim trzydzieści osób: hokeiści, trenerzy, lekarz, kilka zaprzyjaźnionych z zespołem osób, dziewczyna jednego z zawodników, zaprzyjaźniony sympatyk, który dosiadł się w Krakowie. Jeszcze po drodze cała ekipa zatrzymała się w Przebieczanach koło Wieliczki na obiad. Większość pasażerów zmęczona emocjami dnia poprzedniego w czasie drogi zaczęła drzemać, niektórzy oglądali jakiś film na wideo. Droga powrotna była bardzo ciężka. Wiał niezwykle silny wiatr. W niektórych momentach autobus nie mógł jechać więcej niż kilkanaście kilometrów na godzinę.
Śmiertelne podmuchy
Około drugiej w nocy, z 22 na 23 stycznia, autobus dotarł już do Gniewoszówki. Zaledwie 20 kilometrów od Sanoka. Sytuacja na drodze była już bardzo zła. Kierowca toczył walkę z szalejącym wiatrem, starając się utrzymać pojazd na śliskiej drodze. Nagle w autobus z potężną siłą uderzył boczny podmuch wiatru. Kierowcy udało się jeszcze jakimś cudem utrzymywać kontrolę nad „tańczącym” na drodze Autosanem. Za chwilę drugi podmuch. Tym razem autobus stoczył się ze skarpy, dachując. Huk i wstrząsy brutalnie wyrwały pasażerów ze snu. Ogólne przerażenie, panika, krzyki. Kto mógł, łapał się odruchowo jakiejś poręczy, elementów pojazdu czy foteli. To pozwalało zabezpieczyć się przed wypadnięciem na zewnątrz i przeżyć.Czworo pasażerów nie miało takiego szczęścia. Siła uderzenia wyrzuciła na zewnątrz Piotra Milana, jego kolegę z drużyny Tomasza Jęknera, Izę Suską (sympatię jednego z zawodników) i Tomka Ocha, studenta i sympatyka drużyny, który zabrał się z hokeistami do domu. Tomek Jękner miał ogromne szczęście. W zasadzie to cud, że dziesięć ton żelastwa, w które w jednej chwili zamienił się autobus, nie przygniotło go. Pozostała trójka niestety zginęła na miejscu. Próby reanimacji podejmowane przez lekarza drużyny i inne osoby jadące autobusem na nic się niestety już nie zdały…
Oni nie żyją...
Obudził mnie krzyk – odruchowo wyciągnąłem ręce przed siebie, choć jeszcze nie bardzo wiedziałem, co się dzieje. Potem był już tylko straszny huk tłuczącego się szkła i zgniatanej blachy. Ocknąłem się już poza autobusem – nie pamiętam dobrze, czy sam się wyczołgałem przez rozbite okno, czy ktoś mnie wyciągnął. Usłyszałem płacz dziecka i jakiś głos uspokajający: „nie płacz, mama żyje”. Pozbierałem się z trudem. Czułem ból w klatce. Jarek krzyknął, że Piotrek jest zaklinowany – kilka osób pobiegło za lekarzem. Słyszałem jak trener Radwański mówił, że czegoś nie da się zrobić, ale nie widziałem o co chodzi.
Pojawili się jacyś ludzie. Ciągle nie bardzo wiedziałem co się dzieje – byłem chyba w szoku. Pamiętam, że ktoś nagle zaczął krzyczeć: pożar, pożar!” ale to były tylko tylne światła autokaru… Moja pierwsza logiczna reakcja to chęć wybiegnięcia na drogę, ale było bardzo stromo i ślisko – przewróciłem się. Poczułem silny ból. Pomyślałem, że mam złamany obojczyk. Co dziwniejsze nie pojawił się żaden samochód. Zacząłem wątpić w to, co widziałem przed chwilą. Później okazało się, że wpadł do przeciwległego rowu. Strasznie wiało, czułem zimno. Ciągle zastanawiałem się, czy to prawda czy sen.
Próbowaliśmy się schronić między ścianą rowu a bokiem przewróconego autokaru. Pamiętam Wojtka i Arka wynoszącego przez okna kurtki i koce. Otulano nimi kobiety i najciężej rannych. Kiedy przyjechała straż, poszedłem na drugą zobaczyć jak tkną blachę. To co zobaczyłem wyglądało nieprawdopodobnie – dach przylegał prawie do siedzeń, a w równych odstępach od autokaru wystawały trzy pary nóg… Reszta była niewidoczna. Stał koło mnie Rafał, podszedł Jarek. Pamiętam jak powiedział, że Iza i Piotrek nie żyją, bo nie wyczuwa tętna. Zacząłem krzyczeć, żeby przestał!
Policję o tragedii powiadomił kierowca jadącego za autobusem samochodu osobowego. Omal nie doszło do kolejnej tragedii, gdy porywisty wiatr zaczął spychać z drogi nadjeżdżającą policyjną „Nyskę”. Ośmiu pasażerów autobusu trafiło do krośnieńskiego szpitala, wszyscy podróżujący byli mniej lub bardziej poranieni: skaleczenia, urazy, otarcia. Na dłużej w szpitalu musieli zostać, trener Czesław Radwański i hokeista Andrzej Ryniak (doznali złamania obojczyków) oraz brakarz zespołu Tibor Haviar, skarżący się na silne bóle w okolicach nerek.
Warunki pogodowe niezmiernie utrudniały akcję ratowniczą, mimo że straż pożarna dysponowała nowoczesnym sprzętem. Zmrożona ziemia sprawiała, że pod autobus nie można było podłożyć specjalnych „poduszek”. Dopiero około siódmej rano, sprowadzone z Rafinerii Jedlicze i krośnieńskiego WSK wielotonowe dźwigi podniosły wrak pojazdu, spod którego wydobyto zwłoki trójki zabitych.
Żałoba okryła Sanok
Wieść o tragedii rozeszła się błyskawicznie. Sanok pogrążył się w żałobie. Kibice hokeja ruszyli pod Torsan. Stali tam nieruchomo a po ich policzkach płynęły łzy. Na lodowisku zapłonęły znicze. Klub zawiesił czasowo udział w rozgrywkach ligowych. Z całego kraju, z innych klubów i nie tylko, docierały kondolencje i wyrazy współczucia. To, co się stało było tak tragiczne i tak niewyobrażalne, że wiele osób długo nie mogło jeszcze uwierzyć w to co się stało. W szoku byli również kibice Cracovii, którzy zdążyli się zżyć z Piotrem w czasie jego krótkiej gry w tym klubie. Traktowali go jak swojego, ujmował ich grą na lodowisku, skromnością, inteligencją, był prawdziwym przyjacielem.Ówczesny Tygodnik Sanocki tak żegnał tragicznie zmarłego hokeistę:
Nie zobaczymy Go już na Torsanie szarżującego z krążkiem na bramkę przeciwnika. Nie podniesie ręki w geście zwycięstwa i radości ze zdobytego gola. Nie rozlegnie się chóralne „Piotrek, Piotrek” na sanockich trybunach. Z tym nie sposób się pogodzić, w to nie sposób uwierzyć. Jego nie sposób zapomnieć. Sanocki sport pogrążył się w żałobie. W żałobie pogrążyły się wszystkie polskie kluby hokejowe. Występował i był znany na wszystkich krajowych lodowiskach. Swoją grą, talentem, postawą, ambicją budził podziw i szacunek, zyskiwał przyjaciół, kolegów, sympatię publiczności. Był idolem i wzorem do naśladowania dla młodzieży naszego miasta. Sanocki sport poniósł niepowetowaną stratę.
25 stycznia 1995 na cmentarzu przy ulicy Rymanowskiej Sanok pożegnał Piotra Milana. W ostatniej drodze przedwcześnie zmarłemu hokeiście towarzyszyły tysiące ludzi, mieszkańców miasta, przyjaciół, znajomych, osób związanych ze sportem i nie tylko. Piotr spoczął w rodzinnym grobowcu. Na trumnie obok kwiatów złożona została koszulka z numerem „7”. Z tym numerem Piotr występował w barwach sanockiego klubu i na lodowiskach całego kraju, zdobywał bramki, radował serca wiernych kibiców. Teraz to jest numer zastrzeżony już tylko dla niego. Już nikt więcej nigdy w drużynie sanockiej nie wystąpi z tym numerem. Tego samego dnia w Olchowcach żegnany był Tomek Och, zaś następnego dnia na cmentarzu przy Rymanowskiej odbył się pogrzeb Izy.
Piotrek vel Cielak, Mielony...
24-letni Piotr, rodowity sanoczanin, był wychowankiem klubu. Urodził się 24 sierpnia 1971 roku. Z hokejem związany był od 10 roku życia. Gdy miał zaledwie 16 lat zadebiutował w seniorskiej kadrze Stali Sanok. Uchodził za świetnego zawodnika, wspaniałego kolegę. Gry na lodzie uczył się pod okiem jednego z byłych hokeistów Tadeusza Garba – współautora największego do tamtej pory sukcesu, awansu do I ligi z połowy lat 70., po zakończeniu kariery sportowej trenera i wychowawcy wielu młodych, utalentowanych sportowców.Piotrek był bramkostrzelnym zawodnikiem. W sezonie 1991/92 w wyjazdowym meczu z Podhalem II Nowy Targ zakończonym pogromem gospodarzy 22:3 strzelił setną bramkę w drużynie. Niedługo później wraz z kolegami świętował awans do I ligi, w następnym sezonie był najskuteczniejszym wychowankiem sanockiego zespołu. W 1993 wraz z podjęciem studiów na krakowskiej Akademii Wychowania Fizycznego został wypożyczony do Cracovii. Tu szybko stał się ulubieńcem publiczności. Do gry w Sanoku powrócił wraz z kolejnym sezonem i rozpoczęciem indywidualnego toku nauczania.
Mimo upływu czasu Sanok wciąż pamięta o zmarłym tragicznie hokeiście. Wspomina się go nie tylko przy okazji kolejnych rocznic śmierci. Piotr upamiętniony jest na sanockiej Arenie obok innego wybitnego hokeisty klubu, Jana Paszkiewicza. Hokeista został patronem memoriału o puchar Autosanu przeprowadzanego swego czasu w okresie przygotowawczym do kolejnych sezonów ligowych.
źródło: podkarpacka historia
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.