Górskie szlaki w Polsce są znakowane zgodnie ze standardami wytyczonymi przez Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Oznaczenie kolorami pieszych tras górskich pozwala na wybór odpowiedniej drogi pod względem dystansu oraz najciekawszych miejsc pod kątem krajobrazów i przyrody. Dla wielu osób jest to wielkim zaskoczeniem, gdyż panujące powszechnie i co należy podkreślić błędne przekonanie, że kolor szlaku oznacza stopień jego trudności.
W górach wyróżnia się pięć kolorów tras – czerwony, niebieski, zielony, żółty oraz czarny.
Szlak czerwony jest szlakiem głównym, prowadzącym przez najciekawsze i najbogatsze przyrodniczo miejsca, w tym także najładniejsze krajobrazy.
Szlakiem niebieskim oznakowane są najdłuższe trasy. Szlak ten znany jest powszechnie jako dalekobieżny.
Szlak zielony oraz żółty łączy przede wszystkim dwa inne szlaki, bądź umożliwia dojście do jakiegoś interesującego miejsca, do którego nie prowadzi żadna inna droga. Trasa oznakowana tymi kolorami jest przeważnie krótka.
Czarna barwa na znaku informuje o tym, że szlak jest szlakiem dojściowym do miejsca do którego nie można dotrzeć inną drogą.
Mimo że, wiele osób wiąże kolor szlaku ze stopniem skomplikowania, to do tej pory nie opracowano takiej skali. Jednakże można się domyślić, że szlak niebieski, ze względu na to, że jest najdłuższy, może stać się trudnym do pokonania, szczególnie dla osób, które mają słabą kondycję fizyczną. W Bieszczadach szlaki czerwone również należą do tych dłuższych i bardziej wymagających.