Zapora w Solinie na historycznych fotografiach. Sprawdź, co jest wewnątrz tego obiektu, a także jak była budowana [ZDJĘCIA, WIDEO]

Na początek trochę historii. Pierwszy projekt zagospodarowania Sanu przez budowę zapory wodnej opracował w 1921 roku profesor Karol Pomianowski z Politechniki Warszawskiej. Prace przerwał jednak wybuch drugiej wojny światowej. Kolejna koncepcja zabudowy doliny Sanu powstała w roku 1955 pod kierownictwem inżyniera Bolesława Kozłowskiego, ale nie byłoby tego ruchu bez zmiany granic Polski i ZSRR. W 1951 roku w warszawskim biurze Projektów Siłowni Wodnych przystąpiono ponownie do projektowania zbiornika i elektrowni wodnej w Myczkowcach - uruchomiona w 1961 roku

Budowę drugiej - znacznie większej zapory - rozpoczęto w 1960 roku, a na miejsce wybrano właśnie Solinę. Główne prace ziemne i roboty fundamentowe zakończono w 1964 roku. W lipcu tegoż roku rozpoczęto wznoszenie korpusu zapory. Podstawowe prace betoniarskie przy zaporze zamknięto pod koniec lutego 1968 r. W międzyczasie trwała budowa budynku elektrowni i montaż urządzeń hydroenergetycznych. Wstępny rozruch pierwszej turbiny odbył się 9 marca 1968 roku, a 20 lipca oddano zaporę do eksploatacji. Głównym projektantem całego kompleksu hydroenergetycznego był inżynier Feliks Niczkie. Przy budowie zapory, która trwała blisko 9 lat, pracowało ponad 2000 ludzi. Do budowy zużyto 820 tysięcy metrów sześciennych betonu, przeznaczając na jego wyprodukowanie 1,7 miliona ton kruszywa, oraz 200 tysięcy ton cementu. Zapora waży około 2 mln ton, objętość betonu wynosi 760 tys. m², a koszt jej budowy wyniósł 1,5 mld zł. 

Podczas napełniania zbiornika, zatopione zostały wsie Solina, Teleśnica Sanna, Horodek, Sokole, Chrewt i duża część Wołkowyi. Tak zaczyna się historia budowy gigantycznej zapory, która jest odwiedzana przez wielu turystów. Zapora w Solinie, która ma 81,8 metra wysokości i 664 metry długości, jest najwyższa w Polsce. 

W latach 2000-2003 zmodernizowano zaporę. Zwiększono moc elektrowni ze 136 MW do 200 MW, Wymieniono wirniki turbin, wał turbiny, hydrauliczno-mechaniczno-elektryczny regulator na elektroniczny pamięciowo programowalny regulator cyfrowy, oraz zmodernizowano generatory, zespoły regulacyjne. W części elektrycznej zmodernizowano generatory TZ klasyczne i odwracalne. Wymieniono jeszcze wiele innych aparatur, układów oraz transformatorów, zmniejszono liczbę przecieków w zaporze.

W 2015 roku na ścianie tamy w Solinie wykonano mural w technice clean (reverse), która polega na umyciu wybranych fragmentów ściany w celu utworzenia rysunku. Autorem rysunku był Przemysław Truściński, przedstawiał on zwierzęta zamieszkujące Bieszczady oraz tamtejszą roślinność.

W skład Zespołu Elektrowni Wodnych Solina-Myczkowce wchodzą:

• zbiornik górny – Jezioro Solińskie
• Elektrownia Wodna Solina – szczytowo-pompowa z 4 turbozespołami typu Francisa o mocy zainstalowanej po modernizacji 200 MW i produkcji rocznej 112 GWh (2 turbiny rewersyjne pompujące wodę z Jeziora Myczkowskiego do Solińskiego)
• zbiornik dolny – Jezioro Myczkowskie
• Elektrownia Wodna Myczkowce – przepływowo-wyrównawcza z 2 turbozespołami z turbinami typu Kaplana o łącznej mocy zainstalowanej 8,3 MW