Historia budowli 

Pierwszy projekt budowy zapory wodnej opracował w 1921 roku profesor Karol Pomianowski z Politechniki Warszawskiej. Prace nad budową zapory przerwała II wojna światowa. Kolejna koncepcja tej budowli powstała w 1955 roku a jej autorem był inżynier Bolesław Kozłowski. 

Oficjalnie budowę rozpoczęło w 1960 roku. Najpierw przeprowadzane były działania fundamentowe. Cztery lata później podjęto wznoszenie ścian do góry. Prace betoniarskie przy zaporze zakończono w 1968 roku. Rozruch pierwszej turbiny przypisuje się na dzień 9 marca 1968 roku a 20 lipca oddano zaporę do eksploatacji. Podczas napełniania zbiornika, zatopione zostały takie miejscowości jak: Solinka, Chrewt, Sokole, Horodek, Teleśnica Sanna i część Wołkowyi. 

Przeczytaj także: Co kryło się na dnie Jeziora Solińskiego? [ZDJĘCIA]

Zapora to typ budowli betonowej o wysokości 82 m i długości 664 m. Jej waga to ok. 2 miliony ton. Do budowy wykorzystano 820 tysięcy metrów sześciennych betonu i żelbetonu, 1,7 miliona ton kruszywa oraz 200 tysięcy ton cementu. Nad budową zapory pracowało 2 tysiące robotników, którzy mieli do dyspozycji 7 koparek, 15 spycharek, 3 dźwigi samochodowe, 13 ładowarek, 42 wywrotki oraz 8 ciągników.

Przedstwiamy zdjęcia archiwalne zamieszone na profilu na Facebooku Solina-wspomnienia. Część fotografii pochodzi ze zbiorów rodziny Państwa Koncewiczów.