reklama

Sianki, czyli wysiedlona wieś na końcu Polski. Przed II wojną światową znajdował się tam bieszczadzki ośrodek narciarski [ZDJĘCIA]

Opublikowano: Aktualizacja: 
Autor:

reklama
Udostępnij na:
Facebook

Przeczytaj również:

Bieszczady nieznane Sianki, po polskiej stronie granicy, to wysiedlona ponad 77 lat temu wioska. Przed II wojną światową znajdował się tam znany ośrodek narciarski. Działały trzy schroniska turystyczne, kilka domów letniskowych, liczne pensjonaty i restauracje. Zlokalizowana była tu również skocznia narciarska oraz tor saneczkowy.
reklama

Sianki w ujęciu historycznym

Sianki to miejscowość powstała około 1565 roku przez Kmitów. Swoją nazwę wzięła od źródeł Sanu, u którego początku została założona. Ostatnimi jej właścicielami, od XVIII wieku do 1939 roku była rodzina Stroińskich. Pod koniec XIX wieku wieś liczyła 355 mieszkańców różnych narodowości i wyznań, a pod koniec lat trzydziestych ubiegłego wieku nawet 1500 mieszkańców.

Od 1772 do 1918 roku wieś znajdowała się pod zaborem, w austriackiej Galicji, a od 17 września 1939 roku Sianki były wsią graniczną pomiędzy Niemcami, a ZSRR. Od 1951 roku zostały podzielone pomiędzy Polskę, a Ukrainę.

Obecnie w tym miejscu, po polskiej stronie wsi, możemy zobaczyć pozostałości po cerkwi oraz nagrobki Klary i Franciszka Stroińskich - ostatnich właścicieli tych terenów. Zrekonstruowano też w 1993 roku mury kaplicy. To miejsce nazywane jest „Grobem Hrabiny”.

Wieś Sianki została po II wojnie światowej całkowicie wysiedlona. Po polskiej stronie nie jest teraz zamieszkana, natomiast po drugiej stronie Sanu, w ukraińskich Siankach, toczy się życie. Mieszka tam około 550 mieszkańców, jest dworzec kolejowy na linii Użohrod – Lwów.

Sianki bieszczadzkim ośrodkiem narciarskim

Przed II wojną światową wieś była również znanym ośrodkiem narciarskim i turystycznym. Działały tu schroniska, pensjonaty i restauracje. Była skocznia narciarska i tor saneczkowy. Wieś cieszyła się świetnością. W 1936 roku z inicjatywy Przemyskiego Towarzystwa Narciarskiego otwarto wcześniej wspomniane schronisko, zwane Domem Turystycznym Ligi Popierania Turystyki. Posiadało ono wówczas 150 łóżek i stanowiło obiekt Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X. 

Był to okazały, luksusowo wyposażony budynek, oferujący około 200 miejsc noclegowych, posiadający bieżącą wodę, centralne ogrzewanie oraz telefon. Jednym z inicjatorów jego budowy, a następnie gospodarzem był Julian Kolankowski,  przemyski pedagog i działacz turystyczny. Obiekt spłonął podczas II wojny światowej. Warto wspomnieć, że w marcu 1936 roku, w Siankach zorganizowano pierwsze narciarskie mistrzostwa polski klubów robotniczych.

Początki narciarstwa biegowego

Narciarstwo biegowe, choć jest najstarszą konkurencją sportów zimowych, nie ma jeszcze 200 lat. Jednak historia nart jest bardzo długa, sięga czasów prehistorycznych. Narty powstały więc tam, gdzie panowały warunki klimatyczne wymuszające wynalezienie sprzętu służącego udogodnieniu życia codziennego. W zależności od swojej funkcji i obszaru występowania różniły się budową, długością, szerokością i dodatkami, np. narty arktyczne były obciągnięte futrem. Pierwsze wzmianki o specjalnych kijach do nart pochodzą dopiero z XVIII wieku, ale początkowo używano tylko jednego kija. W tym czasie zaczęto także używać nart jako rozrywki zimowej.

Pierwowzorem nart w XVII-wiecznej Polsce były karple wykonane z deszczułek o długości około 40 centymetrów, połączonych dwoma poprzecznymi deseczkami na kształt drabinki. Wolne końce były dodatkowo wzmocnione okręgiem z leszczyny. Karple były mocowane do nóg rzemieniami lub powrózkami, a górale używali ich do poruszania się po głębokim śniegu.

Lata dwudzieste i trzydzieste, to okres powstawania nowych towarzystw, klubów i ośrodków narciarskich, a także organizowania różnych zawodów. Nastąpił gwałtowny rozwój konkurencji biegowych, bardzo popularne stały się biegi patrolowe i rajdy narciarskie.

Tradycyjnie całe wyposażenie było wyrabiane z naturalnych materiałów: drewniane narty i bambusowe kijki ze skórzanymi paskami. Stosowanym obuwiem były wytrzymałe, skórzane buty z wąską podeszwą. Wiązania ewoluowały od prostych pasków zrobionych z cienkich, skręconych, drewnianych nici, poprzez wiązania na zatrzaski z przodu i z tyłu buta aż do szczurzych pułapek z zatrzaskami z przodu buta i wielu innych, różnych, nowoczesnych zapięć.

źródło: obidowa.pl

reklama
Udostępnij na:
Facebook
wróć na stronę główną

ZALOGUJ SIĘ - Twoje komentarze będą wyróżnione oraz uzyskasz dostęp do materiałów PREMIUM.

e-mail
hasło

Nie masz konta? ZAREJESTRUJ SIĘ Zapomniałeś hasła? ODZYSKAJ JE

reklama
Komentarze (0)

Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.

Wczytywanie komentarzy
reklama
reklama